Όταν η αδυναμία σου να αυτοεξυπηρετηθείς σε κάνει να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου,
Όταν η αγωνία σου να μην γίνεις αντιληπτός αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου,
Όταν οι αναμνήσεις σου Π.Σ. [προ σκλήρυνσης], τότε που έτρεχες Μαραθώνιους, οδηγούσες μηχανή, χόρευες πάνω στα τραπέζια κ.α. μοιάζουν με αποσπάσματα από την βιογραφία κάποιου άλλου,
Όταν ξαφνικά το σπίτι σου κυκλώνεται από καπνούς ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι και λες, εγώ τώρα πως βγαίνω από δω; Και αν βγω, πού πάω; Και πώς;
Όταν ξαφνικά βρίσκεσαι στο πάτωμα, ή στο χώμα, και περιμένεις κάποιον να σε σηκώσει,
Όταν τελικά, όλο και πιο πολύ μοιάζεις με ένα άχαρο, φοβισμένο, θυμωμένο, πρόωρα γερασμένο μωρό, τι λες;
Λες ότι τα μωρά μεγαλώνουν, αναπτύσσονται…
Λες ότι τα μωρά μαθαίνουν να περπατούν…
Λες ότι τα μωρά έχουν μέλλον...
Λες μήπως τελικά η ΣΚΠ είναι μια δεύτερη ευκαιρία μου στη ζωή;;